6 λέξεις

 

“Πάνω από 6 λέξεις δεν διαβάζω.”

Είναι παράξενο πράγμα τα σώματα. Έχουν τη δική τους γλώσσα. Οι ανάσες πρώτα επικοινωνούν. Ή τα μάτια; Έχω την αίσθηση ότι είναι τα χείλη. Σίγουρα τα χείλη. Σίγουρα και τα χέρια. Τα δάχτυλα. Τώρα που το σκέφτομαι τα δάχτυλα είναι : τα γεμάτα αλάτι, βούτυρο και τρίμματα ποπ κορν.

Με ενοχλείς. Είσαι πάνω δεξιά διαγώνια στο κεφάλι μου. Φύγε από εκεί. Ή μάλλον μείνε λίγο ακόμα. Πλάκα έχει. Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ με κάθε λεπτομέρεια να θυμηθώ.

Αναπνοή ψηλά στο στήθος. Εκπνοή κάτω χαμηλά. Η ανάσα φτάνει στο στομάχι. Ή μήπως στο περίνεο;

Είναι απίστευτο πως κοιτάζονται τα μάτια. Πως γνωρίζονται οι άνθρωποι από το άγγιγμα. Από το φιλί. Πρησμένα χείλη γεμάτα αλάτι. Κεφάλια σε απόσταση εκατοστών. Σα να έπρεπε ο ένας να δει κάθε λεπτομέρεια στο πρόσωπο του. Να τον καταπιεί. Δάχτυλα να πιέζουν τη σάρκα. Μη με κοιτάς έτσι. Δεν μπορώ έτσι όπως σκάει ο ήλιος στο πρόσωπο σου.

Το πάθος δεν θέλει συστάσεις. Δεν θέλει υποσχέσεις. Ούτε χρόνο. Σκάει σαν τα πεφταστέρια. Μπαμ! Μέχρι να το δεις χάθηκε. Δεν είσαι κάποιος πριν. Δεν υπάρχει παρελθόν και μέλλον. Υπάρχει η απόλυτη καύλα του τώρα. Αυτό το τεράστιο τώρα που μπορεί να χωρέσει εκατομμύρια στιγμές. Χιλιάδες πεφταστέρια σε μερικές ώρες. Σαν τις περσίδες. Ένας ουρανός γεμάτος από αστέρια. Βροχή να πέφτουν. Αρκεί να είσαι κάπου χωρίς φως – χωρίς σκέψεις για να τα δεις.

El deseo vive en este momento. 

“Πάνω από 6 λέξεις δεν διαβάζω.”