Εν βρασμό

Μέσα μου έχω οργή. 

Οργή για την κοινωνία που χειροτερεύει. Που σκοτώνει την ελπίδα μου. Που κακοποιεί τα όνειρα μου και ξεφτιλίζει τον άνθρωπο.

Οργή για τους πολιτικούς που παίζουν επιτραπέζια παιχνίδια στρατηγικής δεν κυβερνούν.

Που οπλίζουν τα πιόνια τους με γκλοπς και μίσος . Που τα μεταμορφώνουν σε πιόνια γενίτσαρους .  Σε ψυχωτικά πιόνια γεμάτα εμμονή και τους στραγγίζουν κάθε απόθεμα ανθρωπιάς. Που γεμίζουν σφαίρες τα όπλα τους , που βάζουν το δάχτυλο τους στη σκανδάλη και ύστερα τους αφήνουν ελεύθερους. Να δρουν. 

Που οπλίζουν τα άλλα πιόνια τους με απόγνωση , μίσος σπέρνοντας τη διάσπαση και τη διχόνοια. Που όμως κάποια , τούς έχουν ξεφύγει και αυτά τα λίγα...αντιδρούν. 

Οργή για του φίλους που σιωπούν . Δεν αγωνίζονται . Στέκονται μουδιασμένοι, αδιάφοροι, αποσβολωμένοι  να παρακολουθούν τη ζωή, τις αλλαγές , τον αγώνα απ τις οθόνες τους.

Οργή για τη μάνα και τον πατέρα που ξέχασαν ποιοι ήταν.  Ο φόβος τους άλλαξε.  Η ζωή. Η σκληρότητα της ζωής. Τα χρόνια. 

Μα εγώ νιώθω οργή.

Οργή για μένα.
Δεν φωνάζω δυνατά. Δεν αγωνίζομαι με την ψυχή μου. Δεν παλεύω με το σώμα μου.
Δεν οπλίζω το μυαλό μου.
Με μένα που μπορώ και κοιμάμαι τα βράδια .
Με μένα που προσαρμόζω τα όνειρα μου για μια καλύτερη κοινωνία σύμφωνα με το ''εφικτό'' .

Ποιος ορίζει το εφικτό;
Ποιος μας έχει δέσει στη μιζέρια; 
Ποιος ρίζωσε στις ζωές μας το φόβο και το βόλεμα; 

Νιώθω οργή.
Οργή γιατί ζω σε μια κοινωνία γερασμένων νέων.
Οργή γιατί αυτοί εκεί φιλοσοφούν , αναλύουν και διαφωνούν για τις οδηγίες του παιχνιδιού.

Κι εμείς εδώ :  

Έχουμε πόλεμο !