Παιχνίδι σκέψεων

Θα ήθελα μια φορά να με ρουφήξει η γη. Να είναι όλα σκοτεινά και να μην βλέπω που είμαι.

Να μην καταλαβαίνω τι κινήσεις κάνουν τα χέρια μου.Να μην ξέρω αν ο χρόνος περνάει.

Να θυμάμαι μόνο να αναπνέω για να ακούω την ηχώ της ανάσας μου.

Θέλω ν'ακούσω τις σκέψεις μου να ουρλιάζουν μέσα στ' αυτιά μου και το σαγόνι μου να μουδιάζει από τις δονήσεις των ηχητικών τους κυμάτων.
Θέλω το στόμα μου να επαναλαμβάνει ψιθυριστά όσα οι σκέψεις μου φωνάζουν.

Τα μάτια μου θα είναι ανοιχτά να δακρύζουν μέχρι να στεγνώσουν τελείως. Θέλω να μείνουν κόκκινα, ξηρά ώσπου να δουν τις σκέψεις μου. 

Τα χέρια μου θα τις κυνηγούν με μανία να τις βάλουν σε μια τάξη.Μα κάθε σκέψη που θα αιχμαλωτίζεται θα τα ξεσκίζει για να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά.

Εγώ δεν θα  ορίζω πια το σώμα μου. Οι σκέψεις μου θα με εξουσιάσουν.

Δεν θα είμαι πια εγώ.

Θα γίνω μια μάζα σκέψεων.

Κι όμως...οι ανείπωτες σκέψεις με φοβίζουν περισσότερο!