Μια σκέψη.

Πόσες ιστορίες έχουν ξεκινήσει με το άνοιγμα μιας βαλίτσας; Μπορεί να είναι το γέμισμα της, μπορεί και το άδειασμα. Κάθε κατάσταση απ αυτές κρύβει διαφορετικά συναισθήματα.

Κατά γέμισμα βρίσκεις στο παρασκήνιο την ελπίδα, την αισιοδοξία και μια μικρή δόση πικρίας για όσα αφήνεις.
Το άδειασμα υποθάλπει ένα μικρό φόβο για όσα θα αντιμετωπίσεις. Κάθε ρούχο που αδειάζεις είναι και μια σκέψη, ''πήρα τη σωστή απόφαση;'' . Αν κοιτάξεις όμως και λίγο πιο βαθιά, θα βρεις κάπου καταχωνιασμένη και τη λαχτάρα της νέας αρχής.

Πώς ισορροπώ σ αυτές τις δυο ενέργειες; Πώς μπορώ να μην χάσω τον εαυτό μου όσο γεμιζοαδειάζω αυτή τη βαλίτσα; Μήπως να την πετάξω; Τώρα που το σκέφτομαι... αν δεν την είχα δεν θα φοβομούν μην παραπέσω κάπου. Εξ, άλλου πάλιωσε. Γέμισε και άδειασε πολλές φορές. Χόρτασε πια.

Αλλά πως θα ταξιδεύω; Όοοοχι, όοοοχι! Δεν γίνεται να μην ταξιδεύω. Δεν γίνεται να σταματήσω να γεμιζοαδειάζω αυτή την φθαρμένη βαλίτσα. Για όσο αντέχει εγώ θα το κάνω. Κι όταν πια δεν θα αντέχει άλλο θα βρω μια νέα. Κάποια στιγμή θα κουραστώ. Πίστευω ή μάλλον θέλω να πιστεύω πως μέχρι τότε θα έχω βρει τον τρόπο να μην χάνομαι σε κάθε της γεμιζοάδεισμα.