Αυτή η πρώτη φορά...

Ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα εκεί μέσα. ''Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά'', λένε. Ναι, θα παραδεχθώ πως ένιωσα αυτόν τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς. Έμεινα έκπληκτη πως μια τόσο δα μικρή θήκη μ έκανε να νιώσω ασφαλής, μ έκανε να ''προσταυτευτώ'' μ έκανε να θέλω τη θήκη μου κάθε φορά. ''Αυτοπροστασία!'' , λένε. ''Όταν κάτι δεν το χωράει η λογική σου μην το κάνεις!Μπες σε μια θήκη και θα το ξεχάσεις.''

Έτσι κι έκανα! Όσο συχνά έμπαινα στο μπάνιο , άλλο τόσο έμπαινα και σε θήκες.
Σε ωραίες θήκες :
θήκες με λουλούδια,
θήκες βελούδινες,
θήκες χρωματιστές,
θήκες με φερμουάρ ασφαλείας,
θήκες από μαλακό και ανατομικό υλικό.
Εντυπωσιακές θήκες...μα ήταν θήκες!
Ήταν η υποταγή μου στη λογική. Η υποταγή των ενστίκτων μου στο νου. Κάθε φορά έλεγα ''Αυτή τη φορά δεν θα χωρέσω σε θήκη!'' .
Μα χώραγα.
Έσκυβα, ξάπλωνα στο πλάι, τύλιγα τα χέρια μου γύρω από τα γόνατά μου, έχωνα το κεφάλι μέσα στην κοιλιά μου, έκλεινα το φερμουάρ και σταματούσα να αναπνέω.
Μα χώραγα.

Υπήρξε όμως μια φορά, που το σώμα δεν μπορούσε να λυγίσει. Η θήκη είχε πλημμυρίσει από οργή, πάθος, ένστικτα, έντονα απ αυτά που φοβούνται οι άνθρωποι και τα βαφτίζουν ''ζωώδη''. Εκείνη τη φορά η θήκη μου έμοιαζε όπως ο τάφος για τον νεκρό που παγιδεύει το νεκρό του σώμα και αφήνει μόνο την ψυχή λεύτερη. Μα εγώ είχα σώμα ζωντανό, το αίμα κυλούσε ζεστό στις φλέβες μου κι όμως, η θήκη δεν μ άφηνε να σκίσω το ύφασμα και να δραπετεύεσω.
Μετά;
Μετά τι; Τα ένστικτα ησύχασαν,χουχούλιασα στη ζεστή μου θήκη, το αίμα μου πάγωσε και ένιωσα ''ευλογημένη'' που δεν δραπέτευσα. Το ξέρω, θα επιστρέψουν. Το θέμα είναι αν θα κλείσω το φερμουάρ ή όχι.