Βήμα..Βήμα

Και είμαι πάλι εδώ. Στην άκρη του βατήρα. Ένα βήμα μπρος το κενό, ένα βήμα πίσω το παρελθόν. Σκύβω λίγο και το κενό γεμίζει με φόβους. Δεν είναι πλέον κενό κι όμως δεν κάνω το βήμα. Στέκομαι πάλι εκεί, τώρα όμως είμαι ένα βήμα πίσω απ' την άκρη· έτσι μας μάθανε εξ άλλου, μπροστά στους φόβους μας να κάνουμε ένα βήμα πίσω. 

''Που θες να πας;'' με ρωτά μ αυτά τα μάτια γεμάτα υπεροψία. ''Πρέπει να ξέρω; Άφησε με απλά να πάω. Αυτό θέλω. Δεν ξέρω που, δεν ξέρω πως μα δεν με νοιάζει κιόλας. Θέλω να περπατάω και να νιώθω τα μαλακά σύννεφα κάτω από τα πόδια μου. Θέλω να ξυπνάω και να ζεσταίνει το πρόσωπο μου η πρώτη πρωινή ηλιαχτίδα. Θέλω να είμαι η πρώτη που θα μυρίζω την βροχή. Γελάς; Μα δε με νοιάζει γέλα, ξέρω πως σύντομα θα θες και συ να ακολουθήσεις!'', απαντώ κοιτώντας τον βαθιά στις κόρες των ματιών του, για να δει πως δεν φοβάμαι πια.

 ''Ξεχνάς ότι βρίσκεσαι απλά πάνω σ ένα βατήρα; Η πορεία σου είναι προδιαγεγραμμένη. Για ποια σύννεφα μου λες; Ποια βροχή; Δεν έχεις περιθώρια αποδέξου το και ζήσε μ αυτό.'' μου αποκρίνεται χωρίς καν να με κοιτάξει,δείχνοντας μου πόσο σίγουρος είναι γι αυτά του τα λόγια...

Έφυγα... ''Η πορεία σου είναι προδιαγεγραμμένη...''  Πως είναι δυνατόν να ζήσω μ αυτό; Εγώ δεν ξέρω καν ποια πορεία θα ακολουθήσω και μου λένε πως είναι ''προδιαγεγραμμένη'';  Από ποιόν;
 Ποιος είναι αυτός που ξέρει την πορεία μου και την ''προδιαγράφει'' ;
 Ποιος είναι αυτός που μου στερεί να γράψω μόνη μου την ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΟΡΕΙΑ; 
Γιατί πρέπει να μην έχω περιθώρια;
 Γιατί να αποδεχτώ ότι, μας μάθανε στους φόβους μας να κάνουμε πίσω;
ΔΕΝ ΘΕΛΩ να κάνω πίσω. Το σιχαίνομαι το πίσω. Πιο πολύ όμως σιχαίνομαι την  ''προδιαγεγραμμένη πορεία''.