Φιλία από Χρυσό
Η Ρόζα ήταν ένα μπουμπούκι. Το χρώμα των πετάλων της άλλαζε ανάλογα με τη διάθεσή της. Θα σας παραδεχτώ όμως πως την πιο όμορφη απόχρωση, την έπαιρναν τα πέταλα της την Άνοιξη. Τότε που ερωτευόταν και όλα γύρω της άνθιζαν και μύριζαν υπέροχα. Λάτρευε τα έντονα χρώματα στα πέταλά της. Η καλύτερη φίλη της Ρόζας ήταν μια μέλισσα,η Μέλι. Ήταν η μόνη μέλισσα που την άφηνε κάθε Άνοιξη να παίρνει τη γύρη της και να μαθαίνει όλα τα μυστικά της. Περνούσαν όμορφα οι δυο τους. Πολλές όμως ήταν οι φορές που η Ρόζα δεν ήθελε να δει κανέναν. Ήταν μυστήριο λουλούδι,(είχε τις κλειστές της που και που) και όταν ήταν έτσι.........τ αγκάθια πολλαπλασιάζονταν σαν ασπίδες γύρω της! Όμως ακόμα κι αυτές τις μέρες, δεν έπαυε ποτέ ν ανοίγει τα πανέμορφα πέταλα της για την αγαπημένη της φίλη.
Αφού πέρασε το Φθινόπωρο, ο Χειμώνας, η Άνοιξη το Καλοκαίρι και ξανά πέρασε το Φθινόπωρο, ο Χειμώνας έφθανε και πάλι η αγαπημένη τους εποχή...η Άνοιξη. Η μικρή Ρόζα καθώς οι εποχές περνούσαν δεν έπαψε να υποδέχεται την Μέλι. Εκείνη κάθε φορά χωρίς ενδοιασμό ρουφούσε την χρυσαφένια γύρη της. Με τον καιρό όμως,τα πέταλα της Ρόζας άρχισαν να θαμπώνουν κι ένα καινούριο λουλούδι γινόταν πια το επίκεντρο του θαυμασμού από μέλισσες και λοιπά λουλούδια. Όσο η Ρόζα έβλεπε πως χάνει τις δυνάμεις της, πως ακόμα και το χρυσαφένιο χρώμα της γύρης της έχανε την λάμψη του,τόσο έκλεινε πιο σφιχτά και με μεγαλύτερη δύναμη τα πέταλα της,τα οποία άρχισαν να μαραίνονται. Η Άνοιξη κορυφωνόταν και η Μέλι όλο και περισσότερη χρυσαφένια γύρη ρουφούσε από την μικρή Ρόζα.
Ένα πρωί -στα μέσα της Ανοιξιάτικης περιόδου- η Μέλι επισκέφθηκε και πάλι την αγαπημένη της φίλη. Είδε μια Ρόζα διαφορετική. Μαραμένη. Αδύναμη. Κλεισμένη στον εαυτό της. Να προσπαθεί να προφυλάξει τον τελευταίο κόκκο της χρυσαφένιας γύρης της. Πριν προλάβει να την πλησιάσει,η Μέλι κοντοστάθηκε και έμεινε σκεπτική επάνω σ ένα μικρό χαμομήλι. Καθώς η Ρόζα μ όλες της τις δυνάμεις άνοιγε τα μαραμένα πέταλα της για να υποδεχτεί τη μόνη της παρέα,εκείνη πέταξε μακριά. Σε μια στιγμή ο τελευταίος της χρυσαφένιος κόκκος έσβησε.
Η Ρόζα αναγεννήθηκε μέσα από τα μαραμένα της αγκάθια. Δεν ήταν ποτέ πάλι το ίδιο λαμπερό λουλούδι με πριν. Δεν είδε ποτέ ξανά την Μέλι.
Και όσο για τη χρυσαφένια γύρη της; Πολλές φήμες ''θροίζονται'' μεταξύ των λουλουδιών και των δέντρων, μα καμιά μέλισσα δεν κατάφερε ν ανοίξει τα πέταλα της. Ακόμα....
Αφού πέρασε το Φθινόπωρο, ο Χειμώνας, η Άνοιξη το Καλοκαίρι και ξανά πέρασε το Φθινόπωρο, ο Χειμώνας έφθανε και πάλι η αγαπημένη τους εποχή...η Άνοιξη. Η μικρή Ρόζα καθώς οι εποχές περνούσαν δεν έπαψε να υποδέχεται την Μέλι. Εκείνη κάθε φορά χωρίς ενδοιασμό ρουφούσε την χρυσαφένια γύρη της. Με τον καιρό όμως,τα πέταλα της Ρόζας άρχισαν να θαμπώνουν κι ένα καινούριο λουλούδι γινόταν πια το επίκεντρο του θαυμασμού από μέλισσες και λοιπά λουλούδια. Όσο η Ρόζα έβλεπε πως χάνει τις δυνάμεις της, πως ακόμα και το χρυσαφένιο χρώμα της γύρης της έχανε την λάμψη του,τόσο έκλεινε πιο σφιχτά και με μεγαλύτερη δύναμη τα πέταλα της,τα οποία άρχισαν να μαραίνονται. Η Άνοιξη κορυφωνόταν και η Μέλι όλο και περισσότερη χρυσαφένια γύρη ρουφούσε από την μικρή Ρόζα.
Ένα πρωί -στα μέσα της Ανοιξιάτικης περιόδου- η Μέλι επισκέφθηκε και πάλι την αγαπημένη της φίλη. Είδε μια Ρόζα διαφορετική. Μαραμένη. Αδύναμη. Κλεισμένη στον εαυτό της. Να προσπαθεί να προφυλάξει τον τελευταίο κόκκο της χρυσαφένιας γύρης της. Πριν προλάβει να την πλησιάσει,η Μέλι κοντοστάθηκε και έμεινε σκεπτική επάνω σ ένα μικρό χαμομήλι. Καθώς η Ρόζα μ όλες της τις δυνάμεις άνοιγε τα μαραμένα πέταλα της για να υποδεχτεί τη μόνη της παρέα,εκείνη πέταξε μακριά. Σε μια στιγμή ο τελευταίος της χρυσαφένιος κόκκος έσβησε.
Η Ρόζα αναγεννήθηκε μέσα από τα μαραμένα της αγκάθια. Δεν ήταν ποτέ πάλι το ίδιο λαμπερό λουλούδι με πριν. Δεν είδε ποτέ ξανά την Μέλι.
Και όσο για τη χρυσαφένια γύρη της; Πολλές φήμες ''θροίζονται'' μεταξύ των λουλουδιών και των δέντρων, μα καμιά μέλισσα δεν κατάφερε ν ανοίξει τα πέταλα της. Ακόμα....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου