''Η Μάχη των δυο Φίλων''

Και φτάνει η στιγμή που μένεις Εσύ κι ο Αυτός σ ένα δωμάτιο. Έτοιμοι για μια κατά μέτωπο επίθεση. 

Κλείνεις τις πόρτες, τα φώτα, το ραδιόφωνο μα αφήνεις το τζάμι λίγο ανοιχτό να μπαίνει καθαρός αέρας. Μείνατε οι δυο σας σ αυτόν τον σκοτεινό χώρο. Εσύ και ο άλλος Εσύ. Προσπαθείς με μανία να θωρακίσεις τις σκέψεις σου, να οδηγείς εσύ αυτές και όχι αυτές εσένα. Εξολοθρεύεις κάθε αυτοτροφοδοτούμενο παράσιτο σκέψης και νιώθεις δυνατός. Είσαι τόσο αστείος,τόσο μικρός! 

Είναι πάλι εκεί μικρέ μου,αυτό το παράσιτο που σε παρασύρει στα λάθος μονοπάτια των σκέψεων,είναι ακόμα εκεί. Χάνεσαι σ αυτό το λαβύρινθο. Ζαλίζεσαι μ αυτά τα μονοπάτια. Τρελαίνεσαι μ αυτές τις εικόνες. Κλείνεις τα μάτια με δύναμη κι ενώ όλα είναι σκοτεινά εσύ βλέπεις συνεχώς λάμψεις που σε θαμπώνουν και δεν μπορείς να βγεις από το λαβύρινθο του μυαλού σου. Μοιάζεις αδύναμος-ανήμπορος,να δαμάσεις τις αισθήσεις σου, το μυαλό σου, να υποτάξεις στη ροή των σκέψεων σου.

Σιχαίνεσαι την πειθαρχία κι όμως τώρα εκλιπαρείς γι αυτή. Σαν εκρήξεις σκάνε στο μυαλό σου:
 όσα θέλεις εσύ από σένα,
όσα θέλουν οι άλλοι από σένα,
 όσα -ρε πούστη,επιτέλους- θέλεις εσύ απ τους άλλους
κι όσα ''πρέπει'' έμαθες να θέλεις.

Στάσου ένα λεπτό! Κλείσε τα μάτια και πάρε μια αναπνοή. Αναπνέεις. Είσαι ζωντανός. Γιατί ζεις παθητικά; Σου μάθανε πως πρέπει να αγαπάς για να αγαπιέσαι. Σου μάθανε όμως, πως πρέπει να σε αγαπάς για να μάθεις να αγαπάς; Αναπνέεις. Είσαι ζωντανός. Οπλίσου θέληση,γέμισε τον σάκο σου υπομονή και ξεκίνα. Φόρα για πανοπλία την αποφασιστικότητα σου,πάρε για σφαίρες την αγάπη και τον σεβασμό και τάξου ενάντια σε κάθε σου ανασφάλεια. Σ αυτή τη μάχη είστε μόνο δύο. Εσύ και ο άλλος Εσύ.